به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ او مزورانه گفته بود: «سزاوارتر برای خلافت علی‌اکبر حسین(ع) است که جدش رسول خداست. شجاعت از بنی‌امیه دارد و سخاوت از بنی‌امیه و جمال، فخر و فخامت از ثقیف».
علی‌اکبر، بزرگ‌ترین نوه امام علی(ع)، از همان لحظه تولد به پیامبر(ص) شباهت داشت. این را خود امام علی(ع) گفته بود. ۲۸ سال بعد هم، مردم کوفه تأیید کرده بودند. وقتی علی‌اکبر به میدان رفته بود، بعضی پیرمردهای سپاه ابن‌سعد، پایشان لرزیده بود که نکند این خود پیامبر(ص) است که روبه‌رویشان ایستاده. معروف است که مردم مدینه وقتی دلشان برای پیامبر(ص) تنگ می‌شد، به دیدار او می‌آمدند.
لیلا، مادر علی‌اکبر، از طرف مادر نسبی به امیه می‌رساند و از طرف پدر به عروه‌بن‌مسعود ثقفی که می‌گفتند شبیه‌ترین مردم به عیسی(ع) بوده. در ماجرای کربلا، دشمن، همین نسبت خانوادگی را بهانه کرد و همانطور که به عباس(ع)، به علی‌اکبر هم پیشنهاد امان‌نامه داد، اما علی‌اکبر همان اول فریاد زده بود: «من نسب به پیامبر(ص) می‌برم. افتخار من قرابت با رسول خداست. باقی همه هیچ».
شب عاشورا، وقتی امام حسین(ع) یارانش را جمع کرد و به آنها گفت که جانشان را بردارند و بروند، نخستین کسی که حرف زد، علی‌اکبر بود. بلند شد، به امام و پدرش سلام داد، بعد گفت: «جهان بدون تو خالی است، زندگی بدون تو بی‌معناست، دنیا پس از تو نباشد».
